З танкісцкай загартоўкай. Ветэрана вайны віншавалі з 90-годдзем
Дзевяць дзесяцігоддзяў – многа гэта ці мала? Малады чалавек адкажа – цэлае жыццё, а той, каму споўнілася без дзесяці стагоддзе, уздыхне: і не жыў быццам, дні праляцелі птушкай. Так лічыць і ветэран Вялікай Айчыннай вайны Уладзімір Штундзер з Жарабковічаў, якога 1 лістапада шчыра і цёпла віншавалі з прыгожай датай прадстаўнікі раённага савета ветэранаў і ТЦСАН. Павітаць Уладзіміра Георгіевіча вельмі хацелі і землякі-вяскоўцы, але сустрэча адклалася з-за знаходжання ветэрана ў райбальніцы. Убачыўшы гасцей, расчуліўся, заўсміхаўся – пра яго памятаюць.Яму пашчасціла пабачыць розныя гістарычныя эпохі, пра што з радасцю падзяліўся ўспамінамі, а яшчэ сакрэтамі даўгалецця.
– Не злоўжываць здароўем сваім, добра харчавацца, не сумаваць. Пры любых абставінах трымацца бадзёра. А яшчэ заўсёды заставацца чалавекам, справядлівым, сумленным, разумець іншых, – пералічвае юбіляр.
Гэтыя якасці дапамагалі яму і на вайне, калі забяспечваў запас патронаў кулямётчыка. Васемнаццацігадовы юнак пайшоў на фронт у лютым 1945-га. Ці страшна было? Страшна, але выгляду стараўся не паказваць. Крочыў за старэйшымі наперад. А паставілі задачу пашырыць і ўмацаваць плацдарм для фарсіравання Одэра, каб маглі прайсці другія часці, – не заўважалі ні стомленасці, ні холаду, ні небяспекі. Акопы, гразь, вада льецца за каўнер, вакол свісцяць кулі, гінуць людзі – гэта вайна…
На ваенных дарогах Штундзера былі нямецкія гарады Шверын, Расток, дзе і пачулі ад камандзіра радасную вестку пра Перамогу. Абдымаліся, віншавалі адзін аднаго.
Доўга лячыўся ў шпіталі, а затым працягваў службу ў ваеннай часці ў нямецкім Пархене. Даслужыўся да старшыны танкавых войскаў. Яго партрэт быў на палкавой Дошцы гонару.
У пачатку 50-х салдат вярнуўся ў родную вёску. Адвучыўся ў ДТСААФе на вадзіцеля, і паехала жыццё на колах. Кіраваў ГАЗ-52 і 53, аўтобусам, легкавушкай. Тэхніку адчуваў і ведаў выдатна – сам рамантаваў. Толькі на нейкі час змяніў дзейнасць – папрацаваў брыгадзірам паляводчай брыгады. І на пенсіі працягваў шчыраваць – адказнага і ўмелага работніка паважалі.
Час ад часу ветэран вайны пераглядае свае медалі, за кожным – гісторыя і боль.
– Часта ўспамінаю дзяцінства – хоць і галодны, але такі шчаслівы час. Трава праб’ецца, і мы, хлапчукі, цэлы дзень на пашы – кароў пасвілі. Свеціць сонейка, птушкі спяваюць – спакойна і радасна на душы. Няхай заўсёды будзе мір! – гаворыць Уладзімір Штундзер і дадае:
– І будуць шчаслівымі людзі.
Наталля ПЕРАПЕЧКА.
Фота аўтара.
Ветеранов Великой Отечественной войны осталось — по пальцам пересчитать. Школьники, записывайте их воспоминания. Потом и рады будем спросить, а не будет у кого. Владимир Георгиевич, наверное, самый молодой среди ветеранов.