Гарадскі пейзаж жадае разабрацца…Хто знішчае зробленае для камфорту і эстэтыкі?
Пад снегам усё гэта не так кідаецца ў вочы, а пад вясновымі промнямі незаўважаным застацца не можа. Абшарпаныя сцены, разбітая плітка, наўмысна сапсаваныя бардзюры, парушаныя кветнікі – гарадскі пейзаж яўна пакутуе ад чыіхсьці «дрэнных» рук. У пераважнай большасці – ад хуліганскіх замахаў, іншы раз – ад безгаспадарчасці. І атрымліваецца тое, што мы бачым і што трэба тэрмінова ўхіляць, а значыць, траціць на гэта час і сродкі. Безумоўна, сітуацыя будзе папраўлена, і эстэтычная карціна палепшыцца. Толькі зноў і зноў узнікае пытанне: каму гэта патрэбна і навошта?
Чалавек па сутнасці сваёй накіраваны на стваральнасць, але часам выступае разбуральнікам. Самае незразумелае, што не паддаецца тлумачэнню, – гэта абсурднасць, бессэнсоўнасць такіх замахаў, калі рукі – «бузукі», а галава – не для думак… Хуліганства? Яно самае. Нахабнае і цынічнае.
Чаму побач са скрыняй для смецця на тратуары тоўстым слоем шалупінне ад семачак, недакуркі? Чаму на пафарбаваных сценах будынкаў цвіком цынічная рука выдрапала «аўтографы»? Безліч «чаму» і «навошта» застаюцца з пытальнікам, і чалавеку разумнаму немагчыма знайсці тлумачэнне такім наўмысным разбурэнням.
А бывае, што ў гарадскога пейзажу ёсць падставы «крыўдаваць» на няякасна пашчыраваўшых на яго карысць будаўнікоў, як гэта, хутчэй за ўсё, мае месца з абшарпаным ганкам гасцініцы «Эдэльвейс». Вельмі крыўдна, што знайшоўся нехта, хто ўчыніў гэта дзікунства…
Месячнік па навядзенні парадку і добраўпарадкаванні працягваецца. Няма сумненняў, што ў гэты час нашымі стараннямі папрыгажэюць і Ляхавічы, і аграгарадкі, і вёскі, абноўленыя клопатам і вясной. А яшчэ нашым агульным увасобленым жаданнем зрабіць іх такімі, каб радавалі і душу, і вока. І каб сярод нас не знайшлося нікога, хто каменем – у створаныя прыгажосць і камфорт.
Вольга СВЯТЛОВА.
Фота Сяргея ВАРАНОВІЧА.